پانصدوچهارمین برنامه سینماتک خانه هنرمندان ایران به نمایش «سونات توکیو» ساخته کیوشی کوروساوا محصول سال ۲۰۰۸ اختصاص دارد. به گزارش روابط‌ عمومی خانه‌ هنرمندان ایران، هشتمین جلسه مرور فیلم‌های تاریخ معاصر سینمای ژاپن در سینماتک خانه هنرمندان ایران که روز دوشنبه ۱۶ خرداد ۱۴۰۱ از ساعت ۱۷ در سالن استاد شهناز این مجموعه برگزار می‌شود، به نمایش فیلم «سونات توکیو» کیوشی کوروساوا اختصاص دارد. پس از نمایش فیلم، حسین عیدی‌زاده‌ به نقد و بررسی آن می‌پردازد. در خلاصه داستان «سونات توکیو» آمده است: «پدر یک خانواده به علت تعدیل نیرو در شرکت، شغلش را از دست می‌دهد، اما توان گفتن این موضوع را به خانواده خود ندارد. او هر روز صبح مطابق معمول از خانه خارج می‌شود و وانمود می‌کند که به شرکت می‌رود اما در واقع در جست‌وجوی کار است…» این فیلم در سومین جوایز فیلم‌های آسیایی برنده جایزه بهترین فیلم شد و توانست نامزد دریافت جایزه جوایز فیلم‌های آسیا اقیانوسیه نیز شود. همچنین در فستیوال فیلم کن در سال ۲۰۰۸ هم برنده جایزه هیات داوران شد. کیوشی کوروساوا کارگردان و فیلمنامه‌نویس سینما و تلویزیون ژاپنی است که بیشتر به‌خاطر پیشبرد ژانر وحشت ژاپنی شناخته شده‌ است.

عکس‌های علی کاوه از امام خمینی (ره) در نمایشگاه «لحظه» به تماشا گذاشته می‌شود. به گزارش روابط‌عمومی خانه‌هنرمندان ایران، نمایشگاه عکس‌های علی کاوه با عنوان «لحظه» در گالری تابستان خانه‌هنرمندان برگزار می‌شود. این نمایشگاه شامل عکس‌هایی از مقاطع مختلف از زندگی امام خمینی (ره) است که از ۱۳ تا ۲۳ خردادماه (به جز روزهای شنبه) از ساعت ۱۶ تا ۲۰ پذیرای علاقه‌مندان است. افتتاحیه نمایشگاه «لحظه» که شامل ۱۴ فریم عکس است، ساعت ۱۷ روز جمعه ۱۳ خردادماه برگزار خواهد شد. علی کاوه از سال ۱۳۴۰ همکاری خود را با مطبوعات آغاز کرد، وی سپس در سال ۱۳۴۷ در موسسه اطلاعات مشغول به کار شد و تا سال ۱۳۵۴ برای مجله دنیای ورزش عکاسی کرد و همچنان به عکاسی ادامه می‌دهد. یکی از ماندگارترین عکس‌های علی کاوه از امام خمینی (ره) عکسی است که بعدها روی اسکناس‌های ۱۰۰۰۰ ریالی چاپ شد.

مراسم نکوداشت عبدالله تربیت با حضور جمعی از هنرمندان و نزدیکان او در خانه هنرمندان ایران برگزار شد. به گزارش روابط‌ عمومی خانه هنرمندان ایران، مراسم نکوداشت عبدالله تربیت مترجم کتاب‌های سینمایی و منتقد سینما سه‌شنبه ۱۰ خرداد در سالن استاد شهناز خانه هنرمندان برگزار شد. در ابتدای این مراسم که اجرای آن بر عهده سحر عصرآزاد بود، هوشنگ گلمکانی روی صحنه آمد و گفت: هر وقت در چنین مراسم‌هایی حضور پیدا می‌کنم و صحبت می‌کنم بعدش یکی دوتا از دوستان گلایه می‌کنند که چرا چنین حرف‌هایی زدی، می‌خواهم چیزهایی فارغ از این کلیشه‌ها بگویم. او یک زبان‌دان، مترجم توانا، دارای اطلاعات عمومی بالا و..‌ بود اگر بخواهم توضیح بیشتری برای کسانی که او را نمی‌شناسند بدهم باید بگویم کلمه اسلوموشن را با نوع حرکات آقای تربیت تعریف می‌کردند. همیشه خیلی آرام بود. ژن او همین گونه بود این خصلت حتی در کار کردنش هم بود. در آذر سال ۴۷ اولین مطلب او و آخرینش در اسفند سال ۷۵ منتشر شد. بعد از آن به مدت ۲۵ سال هیچ چیزی ننوشت، ترجمه نکرد و این حسرتی برای ما بود. وی با بیان اینکه آقای تربیت ۸۸ مقاله و ۵ کتاب دارد، اظهار کرد: همیشه یکی از حسرت‌های من کم‌کاری او بود. کلا یک آدم دوست‌داشتنی و هیبت او شبیه بانکداران فیلم‌های وسترن بود. همیشه آدم جدی بود ولی گاهی بدون دلیل بدخلق می‌شد به،طوری که باید سعی می‌کردیم دم‌پرش نشویم. گلمکانی توضیح داد: خوی و خصلت او اینگونه بود که خیلی با کسی نمی‌جوشید، یکی دو بار به دلایل نامعلوم و مبهم با من قهر کرد، البته در آشتی کردن هم خودش پیش‌قدم می‌شد اما هر چه از او خاطره دارم حتی اخم‌ها و ایرادهایش برای من خوش و آموزنده بود. سپس عباس یاری پشت تریبون قرار گرفت و گفت: رابطه من و آقای تربیت خیلی نزدیک بود، شاید به فاصله هر هفته یا دو هفته یک بار با هم تماس تلفنی داشتیم. او همیشه اولین کسی بود که تولدم را تبریک می‌گفت. آقای تربیت هیچ کجا نمی‌رفت اما دو بار به خانه من آمد. گاهی اوقات به شوخی به آقای تربیت می‌گفتم تو مثل شخصیت ایتی فیلم اسپیلبرگ هستی، انگار از سیاره پر از دانش، ادب و عشق آمدی و اینجا جا مانده‌ای چون با هیچکس ارتباطی نداری و این شانس ماست که با تو آشنا شده‌ایم. پوسته ظاهری آقای تربیت تلخ بود ولی در درون او موجی از عشق وجود داشت. وی افزود: افسوس می‌خورم که خیلی از ماها به او نزدیک نشدیم، البته این اتفاق درباره من رخ نداد. یادم است به خاطر کرونا در بیمارستان بستری بودم و لحظاتی فکر می‌کردم دیگر آخرش است، زنگ زدم و به او گفتم من دیگر رفتنی هستم اما دیدم حالش بد شد به نحوی که از گفتنش پشیمان شدم. وقتی هم که او فوت کرد ما خیلی تلاش کردیم پیکر او در قطعه نام‌آوران دفن شود اما این اتفاق رخ نداد. برای او آرزوی آرامش می‌کنم. یاد و خاطره او در دل ما هست. در ادامه ویدویی از خسرو دهقان که امکان حضور پیدا نکرده بود، پخش شد که در این ویدیو بیان کرده بود: «حیف که او را از دست دادیم، او بیماری خاصی نداشت احتمالا با بی‌توجهی و بدشانسی از بین ما رفت. مرگ او هم خیلی خاص بود، همسایه‌ها یکی دو روز بعد از فوتش متوجه این موضوع شده بودند. آقای تربیت یک آدم منزوی بود، با کسی ارتباط چندانی نداشت، من با نیم قرن سابقه دوستی با او، حتی نمی‌دانستم کجا زندگی می‌کند. بعید می‌دانم غیر از اطرافیان نزدیکش کسی به خانه او رفته باشد. انزوای او شخصی بود، هیچوقت ازدواج نکرد، سفر خارجی نرفته و حتی ایران‌گردی و تهران‌گردی هم نکرده بود‌. طرح این موضوعات به معنای حسن و عیب نیست صرفا برای ترسیم شخصیت اوست. من از سال ۴۵ تا زمان فوتش با او دوست بودم اما هیچوقت درباره زندگی خصوصی خود چیزی نمی‌گفت، چون یک شخصیت درونگرا و آرامی داشت، بدون جنجال بود. با جهان اطراف خود ارتباط نداشت، به ندرت خانه کسی می‌رفت، آقای تربیت مترجم بود اما یادم نمی‌آید که مطلب اورجینالی نوشته باشد، او یک مترجم بالفطره بود. غیر از زبان انگلیسی، زبان فرانسه هم می‌دانست.» در ادامه احمد طالبی‌نژاد بیان کرد: اولین آشنایی من با آقای تربیت اینگونه بود که قبل از انقلاب برنامه‌ای با نام «بعد از ظهرهای خوب» پخش می‌شد که روزی من به این برنامه رفتم و آقای تربیت را آنجا دیدم. آقای تربیت آن موقع در ماهنامه سینما می‌نوشت ولی آشنایی جدی من با او با کتاب «فیلم به عنوان فیلم» صورت گرفت که البته بعد از خواندنش هیچی از آن کتاب نفهمیدم بعد هم یک کتاب دیگر از او خواندم که باز هم از آن چیزی نفهمیدم. آقای تربیت متعلق به نسلی است که این نسل با نظریه‌های سینما عاشق سینما شده بود آن موقع کتاب هم زیاد منتشر نمی‌شد وقتی من این دو کتاب را از او می‌خواندم همان حسی به من دست می‌داد که کتاب «واقعیت‌گرایی فیلم» نوشته فریدون رهنما را خواندم. این کتاب را هم وقتی خواندم نفهمیدم، انگار جایی از کار گیر داشت. وقتی در مجله فیلم شروع به کار کردم این کتاب را بدون توجه به پانویس‌ها خواندم که دیدم کتاب سختی نیست. همین‌جا باید بگویم فریدون رهنما یک غلط در سینمای ایران است که هم فیلم و هم کتاب بدی دارد. کتاب «واقعیت‌گرایی فیلم» او در حد یک کار دانشجویی است. کتاب آقای تربیت هم چنین حال و هوایی دارد و نمی‌شود با آن ارتباط برقرار کرد که آن هم به خاطر نخبه‌گرایی است. با این حال تاثیر نخبه‌گرایی او بر نسل ما زیاد است. وی افزود: گاهی سر کلاس‌ها به این دو کتاب اشاره و توصیه می‌کنم که بچه‌ها بخوانند، اما دیدگاه‌هایی که در این کتاب‌ها مطرح شده است، در این دورانی که دوران فوران دیجیتال است، خیلی کاربرد ندارد چون جوان‌ها سینما را گونه دیگری می‌بینند و جور دیگری فیلم می‌سازند. بنابراین نظریه‌ها دیگر کاربرد ندارد. با این حال باید بگویم در آن دوران ما این کتاب‌ها را دستمان می‌گرفتیم و پُز می‌دادیم و در واقع این کاری برای شوآف بود. طالبی‌نژاد مطرح کرد: باید به شخصیت و منش آقای تربیت اشاره کنم که یک جور محافظه‌کاری ذاتی در وجودش بود. یادم است یک سالی «اجاره‌نشین‌ها» را در سینما بهمن می‌دیدیم. به یکباره وسط فیلم، تهران بمباران شد. سالن سینما لرزید و همگی به بیرون رفتیم بعد که سر و صدا خوابید سه چهارم جمعیت به سالن برگشتیم اما تربیت نیامد فردایش که او را دیدم به من گفت جانم را برداشتم و فرار کردم. او به همین اندازه محافظه‌کار بود. آقای تربیت حتی از آسانسور استفاده نمی‌کرد چون وحشت داشت بمب بخورد و نتواند حرکت کند. یا مثلاً خانه ما اکباتان بود شب‌ها وقتی می‌خواستیم به خانه برگردیم آقای تربیت حوالی انقلاب پیاده می‌شد و ما هرگز نفهمیدیم خانه او کجاست. این یکی از کنجکاوی‌های ما بود که بدانیم در کجا زندگی می‌کند ‌اما آقای تربیت هر روز سر یک چهار راه پیاده می‌شد تا ما نفهمیم کجا زندگی می‌کند. این خصلت‌های آقای تربیت برای برخی برخورنده بود اما واقعا ما او را خیلی دوست داشتیم. سعید قطبی‌زاده در ادامه نشست به روی صحنه آمد و بیان کرد: الان متوجه شدم که آقای تربیت در زمانی آخرین مطلب خود را در مجله فیلم نوشته که من تازه در آنجا شروع به کار کرده بودم. باید بگویم او فردی از یک نسل دیگر بود. من در سال‌هایی که افتخار کار در مجله فیلم داشتم هیچ‌وقت آقای تربیت را ندیدم. یک بار زنده‌یاد مهرابی به من گفت آقای تربیت یک روز قرار بود به مجله فیلم بیاید ما منتظر بودیم که بیاید، از پنجره دیدم او در کوچه است و منتظر بودیم او بعد از ده دقیقه برسد، اما چند ساعت گذشت و نیامد. آقای مهرابی نگران و پیگیر شده بود که چرا آقای تربیت به داخل مجموعه نیامد وقتی با او تماس گرفته و علت را جویا شده بود، آقای تربیت گفته بود کوچه یخبندان بود و من به خانه برگشتم. قطبی‌زاده مطرح کرد: یادم است در یک دوره جشنواره فیلم فجر ما در سینما استقلال در سالن نشسته بودیم و آقای تربیت با همان وجنات همیشگی آمد اما وقتی دید جا نیست از سالن سینما بیرون رفت و من این موضوعات را از دور می‌دیدم. وی با نقل خاطره‌ای دیگر از عبدالله تربیت بیان کرد: یک بار آقای تربیت را در ایستگاه اتوبوس امیرآباد دیدم او خیلی اتوبوس سوار بود شاید فکر می‌کرد اگر تاکسی سوار شود او را می‌دزدند. ما در اتوبوس با یک‌دیگر صحبت کردیم، او خیلی هم آرام صحبت می‌کرد به نحوی که هر جمله‌اش ده دقیقه طول می‌کشید. این منتقد توضیح داد: من درباره آدم‌ها اهل اغراق نیستم اما آقای تربیت برای من شخصیت خیلی دوست‌داشتنی بود. شخصیت او از آثارش برایم ارزشمند‌تر بود. ما افسوس می‌خوریم که کمی نویسندگان ما کم‌کارند، با این میزان تسلط چرا چنین نویسنده‌ای باید این تعداد اثر داشته باشد. این سوال است برایم که چرا کتاب‌های بیشتری ترجمه نکرد. خیلی‌ها اندازه آقای تربیت نیستند ولی آثار زیادی دارند با این حال آقای تربیت که حرف زدنش یک کلاس درس است، آثار کمی دارد. وی با بیان اینکه در منزل ایشان در رشت دست‌نوشته‌هایی دارد که به نظرم باید زمینه چاپشان فراهم شود، عنوان کرد: بعضی از آدم‌ها به شکل غریبی زندگی و مرگشان شبیه هم است. مثلاً برخی سخت زندگی می‌کنند و سخت جان می‌دهند بعضی‌ها هم مثل آقای تربیت آرام زندگی می‌کنند و آرام از دنیا می‌روند. او انقدر متواضع بود که در جمعی که ما حرف می‌زدیم او سکوت می‌کرد. زمانی وارد مجله فیلم شدم که آدم‌هایی با تیپ‌های مختلف می‌دیدم؛ با آدم‌های پر مدعا، پر حرف، پر افاده و البته نازنین مواجه می‌شدم. گاهی منتقد خود را علامه دهر می‌داند، همین موضوع شرایط سختی را برای آنها ایجاد می‌کند مثلاً فکر می‌کنند در مرکز جهان هستند. با این حال همیشه سعی کردم فروتنی را از آقای تربیت یاد بگیرم. برخی هر تریبونی پیدا می‌کنند حرف می‌زنند و مدام منم منم می‌کنند ولی تربیت حتی در مراسم بزرگداشت خود کم‌حرف بود. سپس محمدمهدی فخری‌زاده روی صحنه‌ آمد و گفت: آقای تربیت شخصیت چند بُعدی نداشت بلکه آرام و خلوت‌گزین بود هرچند دوستان گفتند او کم‌کار بود اما باید بگویم تربیت در بیست سال اخیر عنوان ۴۰ هزار فیلم را با کنکاش عجیب خود ترجمه کرد. هر وقت هم به دفتر ما می‌آمد ساکی داشت که چیزهای ارزشمندی در آن بود. یکبار به ما می‌گفت دارم کتابخانه خودم را خلوت می‌کنم به همین ترتیب گاهی می‌دیدیم به یکباره یک کتاب به زبان فرانسه از کیفش درمی‌آورد و به ما می‌داد؛ در واقع هیچ‌وقت این ساک او خالی نبود. وی گفت: آقای تربیت ناراحتی‌هایی هم داشت مثلاً تابستان کمتر از خانه بیرون می‌آمد. بعدها فهمیدیم که دلیل این امر این بوده که در تیر و مردادماه به دلیل گرما نمی‌توانست کت بپوشد به خاطر همین از خانه بیرون نمی‌آمد. او در این دنیا خیلی آرامش داشت، مرد فاضل و خوبی بود. بسیار باهوش بود به‌طوری که تولد همه را به یاد داشت. او یک دایرةالمعارف سیار در سینما و البته زبان بود، حافظه عجیب او من را شگفت‌زده کرده بود؛ یادش گرامی باد. سپس مهناز تربیت پشت تریبون قرار گرفت و گفت: با توجه به علاقه شدیدی که به ایشان از بچگی داشتم باید بگویم او گیلانی اصیل نبود؛ در واقع پدربزرگم از مهاجران باکو بود. عبدالله تربیت شخصیتی عجیب، جالب و جذاب داشت. علاقه ایشان به کتاب و سینما وصف‌ناشدنی بود. یادم است ما بچه بودیم و سالی یک بار او را می‌دیدیم انقد علاقه به او داشتیم که وقتی برادرم کاری از من می‌خواست می‌گفت فکر کن این کار را عمو از شما خواسته است. عمو همیشه کتاب به ما هدیه می‌داد، انقد آرام صحبت می‌کرد که هر کلمه‌اش تاثیرگذار بود. مهناز تربیت اظهار کرد: ما دست‌نوشته‌هایی از عمو پیدا کرده‌ایم و اگر بشود حتماً چاپ می‌کنیم. من سعی کردم مجموعه کتاب‌های او را به عنوان یک گنجینه‌ به کتابخانه‌های مرکزی شهر بسپارم. ضمن اینکه قرار است تالار مرکزی هنر رشت، افتتاح شود و بانیان این تالار قسمتی را به کتاب‌های عبدالله تربیت اختصاص داده‌اند. او کتاب‌های زیادی به زبان‌های مختلف داشت مثلاً قرآن را به هفت زبان داشت. مهناز تربیت در ادامه متنی را که رضا یکرنگیان به این مراسم ارسال کرده بود، خواند که در بخشی از این متن آمده بود: «عبدالله تربیت چند وجه مهم داشت؛ مثل تسلط به زبان‌های مختلف، تحصیلات آکادمیک، ترجمه کتاب، دقت فراوان برای انتخاب مقاله برای ترجمه، دقت در انتخاب اسم و... . تربیت در به اختیار گذاشتن دانسته‌های خود به دیگران گشاده دست بود و حافظه قوی داشت؛ تربیت افسانه‌ای نیک شد.» رضا سهرابی منتقدی بود که در این مراسم حضور نداشت، اما یادداشتی برای این مراسم ارسال کرده بود که در بخشی از این یادداشت آمده بود:... روزی که درگذشت عبدالله را شنیدیم یک از بدترین روزهای زندگی من بود. یکی دو هفته قبلش با او تلفنی صحبت کرده بودم و تاکید کرده بود با او بیشتر تماس بگیرم. در طول ۴۷ سالی که از ایران دور هستم با او ارتباط داشتم ابتدا با نامه و بعد تلفنی هر گاه به ایران می‌آمدم به دیدار او می‌رفتم. نیم قرن با او دوست بودم آشنایی ما در یک دفتر مجله سینمایی رخ داد. از او یادداشتی خوانده بودم. عبدالله فقط یک دوست نبود بلکه نمونه‌ای از یک انسان خون گرم و خوب بود که امروزه این خصلت‌ها نایاب هستند. او حتی در آخرین روزهای زندگی خود در حال یادگیری بود کاش انسان‌هایی مثل او کم‌یاب نبودند.

فیلم مستند سینمایی «داستان‌های هزار و یک روز» به کارگردانی حبیب احمدزاده یکشنبه ۸ خرداد ۱۴۰۱ در سالن استاد شهناز خانه هنرمندان ایران به نمایش درآمد و نقد و بررسی شد. به گزارش روابط‌ عمومی خانه هنرمندان ایران، جلسه نمایش و نقد و بررسی مستند سینمایی «داستان‌های هزار و یک روز» شامگاه یکشنبه ۸ خرداد با حضور محمدرضا تقی‌پور مدیر موزه صلح، بیژن عبدالکریمی استاد دانشگاه، حجت الاسلام و المسلمین محمد کیانی معاون فرهنگی حوزه علمیه قم، حبیب احمدزاده، کارگردان فیلم و با اجرا و کارشناسی کیوان کثیریان در خانه هنرمندان ایران برگزار شد. احمدزاده در ابتدای این نشست بیان کرد: ما از طریق موزه صلح با عزیزان سویا، پروفسور فرانکلین و ... آشنا شدیم. احساس کردیم آن دو عزیز خارجی حق زیادی بر گردن ما دارند، حس کردم وجهی دارند که ما به عنوان انسان آن وجه‌ را فراموش کرده‌ایم و آن وجه دوست داشتن انسان‌هاست‌. این عزیزان به ایران آمده و به مناطق جنگ‌زده ما هم رفته بودند، آنها بدون هیچ وجهه سیاسی جانبازان ما را ریکاوری می‌کردند. به همین ترتیب من هم شیفته شدم بدانم آنها چگونه از آن سر دنیا آمدند و این کار را کردند. تمام قصد ما این بود که از آنها تشکر کنیم. وقتی با خانم سویا ساخت این فیلم را مطرح کردیم گفت برای حضور چند شرط دارم ؛اینکه فیلم داستانی باشد و من محوریت نباشم، یکی از دلایلی که در فیلم چند نفر محور داستان هستند، همین بود. و شرط دیگرش هم این بود فیلمی ساخته شود که افرادی که آن را می‌بینند بعد از تماشا به این فکر کنند که چگونه می‌توانند افراد بهتری شوند، البته این را هم باید بگویم که ما راش مستند داشتیم و تصمیم گرفتیم فیلم را به این شکل بسازیم. تمام دغدغه ما این بود که این سه فرد از سه جای جهان را در فیلم داشته باشیم. در ادامه عبدالکریمی ضمن بیان این مطلب که به دلیل حوادث آبادان سیاهپوش است و با مردم آبادان همدردی می‌کند، اظهار کرد: من همواره در مقام معلم در مواجهه با این پرسش قرار می‌گیرم که آینده این کشور چه می‌شود؟ به کدام مسیر پیش می‌رویم؟ قرار است چه اتفاقی رخ دهد؟ در شرایط کنونی چه کاری می‌توانیم بکنیم؟ فکر می‌کنم این موضوعات به درونمایه فیلم بی‌ربط نیست.‌ وی افزود: ما تحت شدیدترین فشارهای جهانی، شکاف اجتماعی، فاصله دهک پایین و بالا، رشد حاشیه‌نشینی، نابودی طبقه متوسط، بحران ناکارآمدی و... هستیم، همه این‌ها ما را با این پرسش مواجه کرده که وظیفه ما چیست؟ وقتی آقای احمدزاده از من برای این مراسم دعوت کرد گفتم فرصت غنیمت است تا از این‌جا درباره مهم‌ترین مسائل صحبت کنم. امشب یک اتفاق ساده رخ داد که مورد تامل من بود. این موضوع مطرح شد که در این شرایط تاریخی که با خطر فروپاشی ‌ رو به رو هستیم باید راهی را بیاییم. وی با طرح این پرسش که در شرایط کنونی چه می‌توانیم بکنیم؟ بیان کرد: حبیب احمدزاده از نیروهای انقلاب و هشت سال دفاع مقدس و حاضر در جنگ بود. او نماینده‌ای از گفتمان انقلاب بود، پرویز [پرستویی] هم هنرمند اصیل کشور است، مظهر آزادگی است. او گرچه نقدهای تندی به شرایط اجتماعی دارد ولی هرگز زیر بیرق نظام سلطه جهانی نرفت، هیچ‌وقت خودش را با نظام سلطه جهانی هم‌سو نکرد. عبدالکریمی توضیح داد: امروز جامعه ما به شدت دچار تشتت‌ و دوگانگی است. شکاف‌های گوناگونی داریم؛ شکاف مردم و مسئولان، دهک بالا و دهک پایین و...‌ . این شکاف آینده ما را تیره و تار و دل‌نگرانی زیادی ایجاد کرده است. امروز جامعه ما به ویژه طبقه متوسط ما که محور اصلی تحرک اجتماعی است و هنرمندان ما که عمدتاً نمایندگان این طبقه هستند، دچار آشفتگی شده‌اند و با این سوال مواجه هستند که چه کار می‌شود کرد؟ به نظرم حیاتی‌ترین کار این است که به این ذهن آشفته انتظام ببخشیم‌. برای این کار نیازمند چند ایده وحدت‌بخش ملی و تاریخی هستیم. باید چند ایده بزرگ پیدا کنیم و تمام توان را بگذاریم تا در یک جهت حرکت کنیم وگرنه در این تعارض خودمان را گم می‌کنیم‌‌. امروز هیچ‌کس نمی‌تواند نجاتمان بدهد، بلکه خودمان باید ایده‌هایی برای نجات پیدا کنیم. اما این ایده‌ها چه چیزی می‌تواند باشد. گرچه در چند دقیقه نمی‌شود راهکار داد اما به نظرم مهم‌ترین مسئله ما حفظ این کشور است. این کشور در مقام بستر و تحقق دیگر آرمان‌هاست؛ در واقع هر آرمانی. اگر خواهان دموکراسی، عدالت اجتماعی و... هستیم باید این زمین را حفظ کنیم، اگر این زمین باقی نماند هیچ بستری برای تحقق هیچ آرمانی نخواهد ماند. ما می‌توانیم درباره این کشور وحدت داشته باشیم؛ با هر گرایش و اندیشه‌ای. این استاد دانشگاه اظهار کرد: ما یک کشور واحد نیستیم، ما دو ملت در یک کشور هستیم. درباره این دوقطبی بارها صحبت کرده‌ایم از زمانی که با غرب مواجه شدیم وجدان ما دو تکه شد؛ گروهی به داخل اعتقاد دارند گروهی به خارج و دائماً در تعارض هستیم. من فکر می‌کنم وظیفه همه روشنفکران و هنرمندان این است که در جهت افزایش شکاف‌ها گام بردارند. این شکاف‌ها به نفع این ملت و این کشور نیست. من می‌گویم هم بچه‌های آبادان حتی آنهایی که به خیابان ریختند و شعار دادند بخشی از ملت ما هستند. در همان ایام عده‌ای در استادیوم آزادی جمع شدند و سرود «سلام فرمانده» خواندند که آنها هم بخشی از این جامعه هستند، با این حال بدسلیقگی‌ها را قبول دارم، اما همه آنها بچه‌های ما هستند؛ هم آن دختر چادری که «سلام فرمانده» می‌خواند هم آن دختری که موی خود را بیرون می‌گذارد و شعار زنده باد آزادی هم ممکن است بدهد، دختر من است. پس وظیفه داریم این شکاف را کمتر کنیم. در این فیلم از صلح صحبت شد، ما باید صلح را افزایش بدهیم اما پوپولیسم جامعه ما را فراگرفته، خطر بزرگ در جامعه ما این است که تأثیرگذاران جامعه ما اسیر عوام‌زدگی هستند، همه تقریبا همسطح فکر می‌کنیم. باید بگویم ما درک عمیقی از مسائل خودمان نداریم. به من می‌گویند چرا انقدر از نظر تو کشور مقدس است؟ در پاسخ باید بگویم انگار ما تجربه حضور آمریکایی‌ها را در عراق و افغانستان ندیدیم، پس ما باید بر این پوپولیسم غلبه کنیم. پرویز پرستویی هنرمندی است که بر این پوپولیسم غلبه کرده است. عبدالکریمی مطرح کرد: ما امروز با شکاف تمدنی مواجه هستیم، طبقه متوسط خود را جهانی می‌داند، طبقه متوسط می‌خواهد خود را با ارزش‌های جهانی تعریف کند، در صورتی که گفتمان انقلاب صرفاً بر ارزش‌های محلی و بومی تاکید دارد. به نظرم گفتمان انقلاب در صحنه سیاست خارجی و بین‌المللی یک شاهکار خلق کرد، به این نحو که یک کشور خاورمیانه‌ای از مرزها دفاع کرده است و ما یک قدرت هستیم اما در صحنه داخلی اگر نگوییم فاجعه آفریده، دست کم خوب عمل نکرده است؛ به این معنا که با نسل‌های جدید هنوز نتوانسته است ارتباط بگیرد. وی با بیان اینکه پرویز پرستویی در عین حفظ آزادی و آزادگی مرزهای خود را با نظام سلطه جهانی روشن می‌کند، توضیح داد: گفتمان انقلاب دو خطر بزرگ دارد، یکی جریانات تحجر دینی و مذهبی و دیگر تکنوکرات‌ها. برخی خودشان را در پشت گفتمان انقلاب پنهان کرده‌اند در حالی که ما نیاز به بچه‌های انقلابی داریم که مرزهای خود را با تحجر و تکنوکرات‌ها مشخص کنند. حبیب احمدزاده یکی از این افراد است. عبدالکریمی عنوان کرد: نباید این راه نجات را بیرون از کشور جست‌وجو کنیم. راه نجاتی بیرون از کشور نیست، اما گفتمان‌های سیاسی موجود هم ما را با شکاف مواجه می‌کند، ما نیازمند صلح با خودمان و خلق گفتمان تازه هستیم. این گفتمان نیازمند افرادی است که با زبان مدرن آشنا باشند و میانه‌ای با رانت و رانت خواری نداشته باشند. نیازمند هنرمندانی مثل پرویز پرستویی است که تن به نظام سلطه جهانی نمی‌دهد. او مظهر آزادی و آزادگی است که در برابر قدرت‌های داخلی و خارجی ایستاده است‌. سپس تقی‌پور هم با عرض تسلیت برای حوادث آبادان بیان کرد: من برای بار سوم است که فیلم داستان‌های هزار و یک روز را می‌بینم. سال ۹۹ بود که در اکران خصوصی با دعوت حبیب این فیلم را برای اولین بار دیدم هفته قبل هم با گروهی ۱۵ نفره از شهروندان آمریکایی این فیلم را تماشا کردیم. وی با مرور اتفاقات جنگ‌های جهانی اول و دوم و مراحل پیدایش موزه‌های صلح افزود: همین الان بیش از صد موزه صلح در دنیا وجود دارد. ۴۲ سال قبل صدام به ما حمله کرد، این برای اولین بار بود که صدام از گاز اعصاب استفاده کرد‌. سردشت به عنوان یک شهر غیر نظامی برای اولین بار بمباران شیمیایی شد و سپس صدام شهر حلبچه را بمباران کرد. در ادامه ایران قربانیان شیمیایی را برای درمان به کشورهای خارجی اعزام کرد، اما در یکی از از این اعزام‌ها آقای رزاق کریمی فیلم‌هایی از این موضوع تهیه کرد. وی عنوان کرد: در سال ۲۰۰۵ همزمان با اینکه زمزمه‌هایی مبنی بر اینکه ایران می‌خواهد مجهز به سلاح اتمی شود، مطرح شد گروهی از قربانیان این سلاح‌ها به علاوه خانم سویا به ایران آمدند تا بگویند ما قربانی این سلاح هستیم در ادامه خانم سویا از سردشت و ...‌ بازدید کرد و متوجه شد ما هم خودمان قربانی این سلاح‌ها هستیم. وی گفت: آقای احمدزاده قطعات پازل را کنار هم چید و برای ساخت این فیلم چند کشور را کنار هم آورد‌. سپس احمدزاده هم درباره حادثه متروپل گفت: ماجرای متروپل مانند قضیه جنگ انقدر پیچیده است که نمی‌دانم چه بگویم اما حال خوبی ندارم که درباره آن صحبت کنم. در ادامه حجت الاسلام و المسلمین محمد کیانی کارشناس مذهبی و از مسئولان حوزه علمیه قم هم بیان کرد: در طول این فیلم می‌شد تمام غیرت ایرانی اسلامی را دید. اگر ایرانی و مسلمان هستیم هر دوی این‌ها به ما این قدرت را می‌دهد که در مقابل همه سلطه‌گران دنیا بایستیم و ایرانی بودن و غیرتمندی خودمان را نشان بدهیم. من نماینده طلاب و نماینده روحانیون نیستم، بلکه یک طلبه ساده هستم. جمع کردن این همه مفاهیم ملی، مذهبی و دینی در یک فیلم واقعاً انسان را به وجد می‌آورد، سال‌ها باید انسان فکر کند تا بفهمد این مفاهیم را کجا با هم پیوند بدهد تا بتواند چنین فیلم تاثیرگذاری بسازد. من ۳۲ مفهوم ملی و مذهبی را یادداشت کردم که در این فیلم دیدم. این فیلم نگاه صلح و دوستی داشت، نگاهی که مردم ایران و مردم مسلمان در پی آن هستند. من پیش از این فیلم را ندیده بودم و بابت آن حساسیت‌های خارج از کشور تعجب کرده بودم، ولی بعد از تماشا فهمیدم هرکسی که دلش برای این کشور نمی‌تپد، باید هم اذیت شود. آن منافقان در آن جلسه نمایش هم البته به جایی نرسیدند. وی با اشاره به صحبت‌های عبدالکریمی بیان کرد: سخنان ایشان دو بخش داشت؛ یک بخش آن حرف دل همه ما بود. هر گفتمانی که امروز به وحدت ایرانی اسلامی لطمه بزند حتماً گفتمان خیانت است و در جبهه دشمن قرار دارد، به این شک نکنید.‌‌ اگر گفتمانی باعث شود مردم ما به دو جناح و به یک جامعه ناامید و افسرده تبدیل شوند، مسلماً این گفتمان ولو با نیت خیر گفتمان صلح و دوستی نیست، ما خواهان صلح هستیم چون دین و آیین ما و گذشتگان ما اثبات کرده‌اند که صلح‌طلب هستیم. وی گفت: تناقضی در صحبت‌های آقای عبدالکریمی وجود داشت. بر خلاف آن چیزی که شما گفتید با احترام به سخنان و شخصیت عزیز شما می‌خواهم بگویم ملت ما سرگردان و ناامید نیست، ملت ما در برابر همه ایستاده است، هرچند امروز در کشور این همه مشکلات اقتصادی داریم من کاری با افرادی که خوردند و بردند ندارم چون ما هم با رگ و ریشه خودمان این سختی‌ها را حس می‌کنیم، ولی باید بگویم ما نیاز به هیچ بیگانه‌ای برای اصلاح امور خود نداریم. عبدالکریمی هم اظهار کرد: من در مقام یک معلم فلسفه باید بگویم فکر می‌کنم راه درستی نیست واقعیت‌ها را نادیده بگیریم، جامعه ما جامعه دوقطبی است این یک واقعیت است که اگر این واقعیت را به رسمیت نشناسیم از پشت خنجر می‌خوریم، شرط اول حل بحران‌ها، پذیرش آن است. ایشان می‌گویند در ملت ما سردرگمی وجود ندارد، در حالی که هست. در جنگ اگر یک وجب از کشور ندادیم، به پشتیبانی این مردم بود اگر امروز قرار است در برابر شدیدترین فشارها تاب بیاوریم، باید مردم را داشته باشیم. اما گفتمان امروز فاقد زبان برقراری ارتباط است. باید زبانی دیگر داشته باشیم. کیانی هم گفت: دو قطبی باعث جدایی اعضای یک خانواده نمی‌شود. پایان این نشست به پرسش و پاسخ مفصل با حاضران در جلسه اختصاص پیدا کرد.

یادمان عبدالله تربیت مترجم و هنرمند فقید همزمان با اولین سالروز درگذشت او در خانه هنرمندان ایران برگزار می‌شود. به گزارش روابط‌عمومی خانه هنرمندان ایران، یادمان زنده‌یاد عبدالله تربیت به مناسبت اولین سالگرد درگذشت این مترجم سه‌شنبه ۱۰ خرداد از ساعت ۱۶ تا ۱۸ در تالار استاد شهناز خانه هنرمندان ایران برگزار می‌شود. در این مراسم خسرو دهقان، هوشنگ گلمکانی، عباس یاری، احمد طالبی‌نژاد، سعید قطبی‌زاده، محمدمهدی فخری‌زاده، رضا سهرابی، رضا یکرنگیان، مهناز تربیت و... درباره عبدالله تربیت سخنرانی خواهند کرد. از ترجمه‌های عبدالله تربیت که عمدتا در حوزه سینما فعالیت می‌کرد، می‌توان به «مثل‌ها و پندهای هندی» اثر ناندرا ک. ستی، «فیلم به عنوان فیلم» اثر و. ف. پرکینز و «نشانه‌ها و معنا در سینما» نوشته پیتر وولن که ترجمه مشترک او با بهمن طاهری است، اشاره کرد. عبدالله تربیت خردادماه ۱۴۰۰ دار فانی را وداع گفت.

«داستان‌های هزار و یک روز» به کارگردانی حبیب احمدزاده در خانه هنرمندان ایران نمایش داده و نقد و بررسی می‌شود. به گزارش روابط‌عمومی خانه هنرمندان ایران، مستند سینمایی «داستان‌های هزار و یک روز» ساخته حبیب احمدزاده ساعت ۱۷:۳۰ روز یکشنبه ۸ خرداد با حضو‌ر کارگردان، عوامل فیلم و کارشناسان فرهنگی در سالن استاد شهناز خانه هنرمندان نمایش داده می‌شود. نشست این فیلم نیز بعد از پایان نمایش همراه با پرسش و پاسخ آزاد برگزار می‌شود. «داستان‌های هزار و یک روز» روایتی از تلاش‌های انسان‌دوستانه و صلح‌طلبانه سه فرد از سه کشور در بستر یک داستان افسانه‌ای است. در این فیلم پرویز پرستویی، محمود بنکدارنیا، شیزوکو تسویا، گرهارد‌ فریلینگر، نوریوکی آساکورا و‌… به ایفای نقش پرداخته‌اند. احمدزاده پیش از این فیلم‌های مستندی چون «آخرین تیر آرش»، «موج زنده» و «بهترین مجسمه دنیا» را کارگردانی کرده بود. حضور در این برنامه برای علاقمندان آزاد و رایگان است.

آزاده جعفری منتقد سینما در جلسه نقد و بررسی «تیغ پنهان» ساخته یوجی یامادا بیان کرد که این فیلمساز اساسا کارگردانی تماشاگرپسند است. به گزارش روابط‌عمومی خانه هنرمندان ایران، پانصد و دومین برنامه سینماتک خانه هنرمندان شامگاه ۲ خرداد ماه با اجرای کیوان کثیریان و حضور آزاده جعفری به نمایش فیلم سینمایی تیغ پنهان به کارگردانی یوجی یامادا از سینمای ژاپن اختصاص پیدا کرد. بعد از نمایش این فیلم آزاده جعفری منتقد سینما به نقد این فیلم سینمایی پرداخت. در ابتدای این نشست جعفری بیان کرد: یوجی یامادا به نوعی با فیلمسازان این دوره سینماتک متفاوت است، او فیلمساز کهنسالی است در حالی که بقیه فیلمسازان این دوره متولد دهه ۶۰ و ۷۰ هستند. باید عنوان کنم موج نوی ژاپن در اوایل دهه ۶۰ شروع شد و دوره درخشانی بود، فیلمسازان موج نوی ژاپن شورشی، رادیکال و ساختار شکن بودند، آنها فیلم‌های سیاسی می‌ساختند و قوانین اجتماعی و سیاسی ژاپن را زیر سوال می‌برند اما جالب است که بدانید یامادا در همین دوره شروع به فیلمسازی کرد. او اولین فیلمش را در حوزه درام و کمدی ساخت، یامادا به نوعی به موج ژاپن ربطی نداشت، فیلمساز آرامی بود و فیلم‌هایی در ژانرهای مختلف می‌ساخت. فیلم‌های یامادا تماشاگر پسند بودند به همین دلیل نمی‌توانیم او را فیلمساز مولف بدانیم بلکه یوجی یامادا بیشتر یک فیلمساز مردم پسند بود. مجموعه «توراسانت» از ساخته های یاماداست و ژاپنی ها شخصیت توراسانن را خیلی دوست دارند چون با طبقه پایین و فرودست این کشور ارتباط برقرار می‌کرد. خیلی‌ها فکر می‌کنند همین مجموعه «توراسانت» نگذاشت یامادا روی سبک خاص خود تمرکز کند یعنی فیلم‌هایی بسازد که شخصی باشد و او را در جهان معرفی کند اما همین مجموعه «توراسانت» توانست یکی از استودیوهای ژاپن را از ورشکستگی نجات بدهد. جعفری بیان کرد: یامادا به روابط و عواطف انسانی اهمیت می‌داد چون در جامعه خشک ژاپن مهم این است که عواطف، هویت فردی و هویت انسانی حفظ شود. ما این درون‌مایه را در سه گانه یامادا می‌بینیم. این منتقد با اشاره به ژانر سامورایی توضیح داد: این ژانر قدمت طولانی در ادبیات و سینمای ژاپن دارد، ژاپنی‌ها این ژانر را فیلم‌های شمشیرزنی می‌نامند و خیلی از فیلمسازان بزرگ در این زمینه فیلم‌های مهمی ساختند. در توضیح سامورایی‌ها باید بگویم پیش از انقلاب میجی‌ سامورایی‌ها قشر مهمی بودند به همین دلیل درون مایه آثار مختلف ژاپنی به منش سامورایی‌ها برمی‌گردد. یامادا به خیلی از این مفاهیم در فیلم‌هایش توجه دارد؛ «رونین» یا سامورایی‌ای که دیگر ارباب ندارد در خیلی از فیلم‌های ژاپنی دیده می‌شود، در واقع این سامورایی‌ها رها شده‌اند و پولی ندارند ولی به خاطر درجه اجتماعی که دارند نمی‌توانند خیلی از کارها را به دلایل مختلف انجام بدهند. وقتی فیلم‌های ژاپنی به ویژه فیلم‌های تاریخی را تماشا می‌کنیم، قوانین و نظام طبقاتی را می‌بینیم که خیلی سفت و سخت و هولناک است، انقد دست و پای این سامورایی‌ها بسته است که فردیت و رهایی معنی ندارد، این سامورایی‌های بدون ارباب در مسیر فیلم مجبور می‌شوند به خاطر حفظ شرافت خود وارد یک مبارزه ناخواسته شوند مثلا در هر سه فیلم یامادا می‌بینیم که شخصیت‌های او تمایلی به مبارزه ندارند. جعفری مطرح کرد: ما در فیلم‌های یامادا این درون مایه را می‌بینیم که قهرمانان تا مرحله آخر نمی‌خواهند از شمشیر استفاده کنند یکی دیگر از درون مایه فیلم‌های ژاپنی خودکشی ژاپنی است این مرام در سامورایی‌ها به گونه‌ای تعریف شده بود که سامورایی در موقعیت‌های مختلف برای حفظ خود و شرافتش باید خودکشی می‌کرد در غیر این صورت حتی خانواده او از هم می‌پاشیدند اما در فیلم‌های یامادا این موضوع نقد شده است. وی در بخش دیگر از صحبت‌هایش درباره کشته شدن یک سامورایی با اسلحه غربی گفت: برای سامورایی‌ها تحقیر آمیز بوده است که با تفنگ و اسلحه غربی بمیرند در فیلم یامادا هم‌چنین موضوعی را دیدیم که بزرگترین درون مایه فیلم‌های سامورایی‌ تضاد دو مفهوم است یکی به معنای عواطف و انتخاب‌های اخلاقی فردی و دیگری ایستادن در مقابل سیستم معیوب. این همیشه برای ژاپنی‌ها مسأله بوده است که یک فرد ژاپنی و البته قهرمان کجا باید طبق وظیفه خود پیش برود و کجا در برابر آن بایستد. این منتقد مطرح کرد: یامادا سه فیلم سامورایی ساخته که به سه‌گانه او شهرت دارد؛ هر سه فیلم او قهرمانان تنها و سرشت نیکی دارند که در یک جامعه طبقاتی اسیر شده و در مرحله‌ای باید تصمیم بگیرند که راه فردی خود را انتخاب کنند یا در برابر نظام طبقاتی بایستند. یامادا این قوانین سفت و سخت را به چالش می‌کشد. فیلم‌های یامادا بر خلاف فیلم‌های دیگر آرام هستند در واقع می‌توانیم بگوییم ترکیبی از فیلم‌های سامورایی‌ و ملودرام هستند. در فیلم‌های او مسأله خانواده، روابط عاطفی افراد و... مد نظر است این مسائل فیلم را به سمت ملودرام بودن هدایت می‌کنند، در این آثار زنان هم نقش مهمی دارند و مسائلی را رقم می‌زنند که قهرمانان مجبور به واکنش شوند. یامادا یک نگاه انتقادی به وضعیت زنان دارد، نشان می‌دهد که زنان در این سیستم چقدر سرکوب می‌شوند اما منفعل نیستند، حتی فیلم اول یامادا با نام «سامورایی گرگ و میش» یک راوی زن دارد که داستان پدر خود را روایت می‌کند و نشان می‌دهد که چقدر زنان سرکوب می‌شوند. وی درباره استفاده از اسلحه غربی در این فیلم اظهار کرد: یامادا از ابتدای فیلم «تیغ پنهان» به حضور اسلحه و تجهیزات غربی اشاره دارد اما با یک لحن کمیک این موضوع را نشان می‌دهد، همین موضوع فیلم‌های او را تماشاگرپسند و قشر وسیعی از تماشاگران را راضی می‌کند، در دوئل نهایی هم نشان می‌دهد که یک سامورایی‌ با اسلحه کشته می‌شود. هر سه فیلم یامادا یک جنگ تن به تن دارد. البته در این فیلم مرحله دیگری هم هست؛ قهرمان ما از فن و تکنیکی با نام پنجه شیطان استفاده می‌کند و یک ارباب بی‌رحم را می‌کشد که تماشاگر را راضی می‌کند؛ این انتقام برای تماشاگران راضی‌کننده است. در نهایت یامادا فیلمسازی است که تماشاگر را راضی از سینما بیرون می‌فرستد، در واقع فیلم‌هایش پایان خوشی دارد، او فیلم قصه‌گوی متداول می‌سازد. از نظر بصری اما این سه گانه صحنه‌های چشمگیر دارد قاب‌هایی که می‌بندد و اینکه دوربین را در سطح پایین می‌گذارد یادآور اوزو است. حرکت‌های دوربین او در هر سه فیلم به گونه‌ای است که هم خودش را به رخ می‌کشد و هم قاب بزرگی را به ما نشان می‌دهد. آن التهاب و تنش را به خوبی درمی‌آورد. وی گفت: یامادا با آنکه در آثارش پایان‌های خوش دارد اما حرف خودش را هم می‌زند، مثلاً می‌گوید شخصیت‌ها باید بتوانند فردیت خود را حفظ کنند و حرف خود را بزنند. این منتقد مطرح کرد: یامادا سبک سامورایی را با ملودرام ترکیب می‌کند، در فیلمش صحنه اکشن ندارد اما در عین حال یک نگاه انتقادی دارد و فیلم‌های او با فیلم‌های نسل جدید ژاپن متفاوت است. فیلمسازی است که خیلی این دغدغه را ندارد که چیز جدیدی امتحان کند و ساختار شکن باشد بلکه می‌خواهد تماشاگرپسند باشد. وی توضیح داد: در فیلم‌های او می‌بینیم که شخصیت‌ها دوست ندارند سامورایی باشند.‌ این‌ها به یک شناخت معنوی هم رسیده‌اند و بیش از اینکه تکنیک‌های جنگی را بلد باشند ترجیح می‌دهند از نظر ذهنی قوی باشند. وی در بخش پرسش و پاسخ‌ها در پاسخ به سوالی درباره قوانین جامعه ژاپنی توضیح داد: در جامعه ژاپن زنان خیلی محدود بودند آنها حتی در خانواده هم چنین بودند، مثلاً قضیه ازدواج دخترها از قبل چیده شده بود و درباره آن تصمیم گرفته می‌شد. در «تیغ پنهان» یامادا دختر از یک خانواده کشاورز را می‌بینیم که کشاورزها جایگاه چندانی ندارند. نکته مهم در این فیلم تصمیم قهرمان است که کار خطرناکی می‌کند. قهرمان این زن را از خانه شوهرش برمی‌دارد، بیرون می‌آورد و با شمشیر در مقابل افراد می‌ایستد؛ شمشیر کشیدن همان کاری است که او دوست ندارد. وی در پاسخ به سوال دیگری درباره سبک کارگردانی فیلمسازان ژاپنی بیان کرد: خیلی از فیلمسازان ژاپنی رادیکال و برخی مهم هستند در واقع سبک شخصی خود را دارند. یامادا در دوران موج نوی ژاپن خیلی آرام و سر به زیر به کار خود ادامه می‌داد. با این حال سه گانه او نشان داد توانایی‌های زیادی دارد. وی در پاسخ به سوال مخاطبی که پرسید این فیلم روح فیلم‌های ژاپنی را ندارد و فرهنگ ژاپنی را نشان نمی‌دهد، مطرح کرد: شخصیت‌های «تیغ پنهان» در یک خاندان هستند، آنها در موقعیتی هستند که وقتی ارباب می‌گوید یک فردی را باید بکشی باید این کار را بکند در غیر این صورت باید کشته شود، به نظرم یامادا این موضوع را خوب نشان می‌دهد در عین حال این فیلم یک فیلم واقعی نیست بلکه ملودرام است. در ملودرام تصمیم‌ها خیلی امکان‌پذیر نیست، همین ملودرام تلخی آن دوران ژاپن را نرم می‌کند. ضمن اینکه این فیلم‌ها تحت تاثیر سینمای آمریکا هم هستند اما فیلم‌های صرفاً سرگرم کننده نیستند. این منتقد درباره مسائل زن و مرد در این فیلم اظهار کرد: مساله زن و مرد و تضادهای آنها همیشه در جامعه ژاپن وجود داشته است اما موج نویی‌های ژاپن چنین دغدغه‌ای را داشتند و به این مسأله به صورت جدی پرداخته‌اند. وی در پایان درباره موسیقی فیلم توضیح داد: موسیقی فیلم ترکیبی از موسیقی غربی و ژاپنی است. وقتی مبارزه شروع می‌شود موسیقی هم می‌آید تا احساسات ما را تحریک کند و این به دلیل همراه کردن مخاطب است، به خاطر همین این فیلم‌ها تماشاگران زیادی پیدا می‌کنند. البته این فیلم در غرب هم طرفدار پیدا کرد چون این موسیقی خیلی چیز‌ها را تعدیل می‌کند. به طور کلی موسیقی، رنگ، باران و... در ملودرام خیلی کاربرد دارد چون باعث می‌شود از واقعیت دور شویم و تاثیر احساسی بر تماشاگر می‌گذارد