فیلم مستند «آلاله» در خانه هنرمندان ایران به نمایش در آمد.
به گزارش روابط عمومی خانه هنرمندان ایران، در ادامه برنامه‌های مستند سینماتک خانه هنرمندان ایران که با همکاری انجمن تهیه‌کنندگان سینمای مستند برگزار می‌شود، سه‌شنبه 21 فروردین فیلم مستند «آلاله» به کارگردانی فرشاد اکتسابی در تالار استاد شهناز خانه هنرمندان ایران به روی پرده رفت. در ادامه نیز نشست نقد و بررسی فیلم با حضور فرشاد اکتسابی، آلاله، مهراد امین و فخرالدین سیدی برگزار شد.
اکتسابی در ابتدای این نشست در توضیح نوع نگاهش به مستندسازی گفت: هفتاد درصد جذابیت فیلم مستند، به سوژه‌ی آن مربوط می‌شود؛ در صورتی که سوژه فیلم به‌درستی انتخاب نشود، به‌رغم کارگردانی قوی باز هم نتیجه‌ای حاصل نخواهد شد. در این میان تعامل بین کارگردان و سوژه نیز اهمیت فراوانی دارد.
این مستندساز درباره روند ساخت «آلاله» و چالش‌هایش گفت: از نتیجه کار خودم در مستند «آلاله» راضی هستم و این رضایت بدون همکاری آلاله قابل دستیابی نبود. در اوایل ساخت فیلم از این بابت نگران بودم که ورود به زندگی شخصی یک انسان چه واکنشی در پی خواهد داشت. بسیاری از افراد حاضر نیستند با چنین شجاعتی در برابر دوربین قرار گرفته و سخن بگویند، دلیل آن نیز به مسائل فرهنگی حاکم بر جامعه ما برمی‌گردد. شجاعت آلاله ذهن من به‌عنوان کارگردان فیلم را به چالش کشید و از این بابت از او متشکرم. پیش از شروع فیلمبرداری، پای صحبت‌های آلاله نشستم و از او خواستم از صفر تا صد زندگی‌اش را روایت کند. از میان صحبت‌های او 45 دقیقه را انتخاب کردم که تبدیل به محور روایت این مستند شد.
در ادامه آلاله در خصوص دلایل حضورش در این فیلم توضیح داد: از حضور در این مستند و همکاری با فرشاد اکتسابی هدفی داشتم و کارگردان شرایط دستیابی به آن هدف را برای من مهیا کرد. آن‌طور که دوست داشتم حرف‌هایم را در فیلم مطرح کردم و سانسور و ترس هیچ جایی در این کار نداشت. این امکان را داشتم که تا جایی که می‌خواهم پیش بروم و انرژی خودم را با لحن دلخواه به بیننده منتقل کنم. حرفی برای زنان تمام جهان داشتم؛ بچه‌هایی که با ترس بزرگ می‌شوند و زنانی که زندگی خود را سانسور می‌کنند و به‌دلیل ترس‌های‌شان در زندگی‌های ناخواسته باقی می‌مانند یا به‌شکلی بدی آن‌را ترک می‌کنند، خانواده‌هایی که از کودکی ترس در دل دختران‌شان می‌کارند و.. در تمام جهان وجود دارند و مختص به ایران نیست.
وی ادامه داد: قصد داشتم به آنها بگویم ما به‌خاطر ترس‌های‌مان سکوت می‌کنیم، ولی متاسفانه هر آنچه که همواره دل‌نگران از دست دادنش بوده‌ایم را حتما از دست می‌دهیم. آن‌هم به نحوی که هیچ چیز از خودمان باقی نمی‌ماند که با آن به مسیر ادامه دهیم. نباید ترسید. اگر قرار است چیزی را از دست دهیم آن‌را بپذیریم و از چنین شرایطی خارج شویم؛ تا ذهن‌مان بیمار نشود و بتوانیم برای یک آغاز دوباره تصمیمی درست اتخاذ کنیم. من این کار را در زندگی خودم انجام دادم، نترسیدم و امروز آن‌جور که می‌خواهم زندگی می‌کنم و برای اولین‌بار در زندگی احساس آرامش و خوشبختی می‌کنم، بدون اینکه برای داشتن چنین احساسی نیاز به حضور فرد دیگری در کنار خودم داشته باشم.
آلاله سپس در پاسخ به سوالی در خصوص تاثیر قضاوت‌های افراد پس از تماشای این مستند گفت: به قضاوت‌ها اهمیتی نمی‌دهم و در زندگی شخصی خودم هم همین‌طور رفتار می‌کنم؛ از کودکی قضاوت شده‌ام و هموار مسئولیت کارهای خودم را پذیرفته‌ام. تصمیم گرفتن برای حضور در این مستند حدود یک سال به طول انجامید و به‌خوبی در مورد آن فکر کرده بودم. پس وقتی وارد فیلم شدم پیشاپیش تمام تبعات آن‌را نیز پذیرفتم. در نخستین جلسه نمایش فیلم نیز با قضاوت‌های افراد روبرو شدم و به نظرم این اتفاقی طبیعی‌ست که باید رخ دهد. اگر جز این بود نتیجه می‌گرفتم فیلم خوبی نساخته‌ایم، چالشی ایجاد نکرده‌ایم و پیام فیلم را به مخاطب نرسانده‌ایم. تماشاگران فیلم آزادند در مورد تک‌تک افراد حاضر در فیلم قضاوت و صحبت کنند، پس همواره با آرامش صحبت‌ها را می‌شنوم.
وی در پایان اضافه کرد: وقتی به تماشای این مستند نشستم، برای اولین‌بار در زندگی خودم را از بیرون دیدم و این یک اتفاق تازه در زندگی من بود. در فیلم قضاوت‌هایی را از دوستانم شنیدم که هیچ‌گاه در زندگی نشنیده بودم و این زندگی من را دگرگون کرد. در واقع با شنیدن این حرف‌ها بود که خودم را شناختم و تصمیماتی تازه برای زندگی‌ام گرفتم؛ اینکه چه‌جور آدمی می‌توانم باشم و چرا تاکنون نبوده‌ام و چه چیزهایی را از دست داده‌ام؟ مستند «آلاله» زندگی‌ام را تغییر داد و در یافتن توانایی‌هایم به من یاری رساند. تمام اینها را مدیون مستند «آلاله» و کارگردانش هستم.
مهراد امین تصویربردار این مستند نیز در صحبت‌هایی کوتاه گفت: در بخش فیلمبرداری که بر عهده من بود، تلاش کردم وجه مستند فیلم را حفظ کنم؛ چه در نورپردازی و چه در قاب‌بندی‌ها و چینش میزانسن. بخشی از این کار من و اکتسابی ضبط مصاحبه‌ها به‌صورت نیمرخ است که در این فیلم آن‌را دنبال کردیم.