آیین تشییع پیکر داریوش اسدزاده با حضور جمعی از هنرمندان و هنر دوستان سه‌شنبه ۵ شهریور در باغ هنر خانه هنرمندان ایران برگزار شد.
اصغر همت (بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون) که اجرای این مراسم را برعهده داشت، گفت: امروز آمده‌ایم تا یکی از سرسلسله‌های بازیگری را بدرقه کنیم؛ مردی نیک، خوش تیپ و خوش لباس که تا چند ماه گذشته کاملا قبراق بود. هروقت حرف از صد سالگی می‌شد می‌گفتیم آقای پرویز شاهین خو رکورد صد سالگی را زد ما امیدواریم شما رکورد ۱۲۰ سالگی را بزنید.
همت با بیان اینکه این انرژی داریوش اسدزاده مثال‌زدنی بود، گفت: در کمتر مراسمی بود که او شرکت نکند؛ با روی باز این دعوت‌ها را می‌پذیرفت و مقدار زیادی از راه را پیاده می‌آمد. اهل نخوت نبود و الگویی بود که تصور کنیم وقتی پا به سن می‌گذاریم کاش اخلاق داریوش اسدزاده را داشته باشیم با خاطره بیش از هفتاد سال هنر این مملکت.
علی دهکردی نیز که به عنوان نماینده انجمن بازیگران خانه سینما در این مراسم سخن می‌گفت، اظهار داشت: هنگامی که بزرگِ خاندانی فوت می‌کند این عبارت را در اعلامیه‌اش می‌نویسند که نشان دهنده جایگاه اوست؛ ما امروز بزرگ خاندان‌مان را از دست دادیم. رفتن اسدزاده رفتن یک انسان نیست که رفتن یک گنجینه و مجموعه‌ای از ارزش‌های بسیار زیاد است. کسی که تاثیر بسیار بر تئاتر جدی ما داشت و گنجینه‌ای از تاریخ فرهنگی و حتی اجتماعی و سیاسی و پیوند آن در دهه ۴۰ و ۵۰ بود.
دهکردی تصریح کرد: استاد اسدزاده هنرمندی نمونه بود و جوان‌ها باید ببیننند چه امتیازاتی باعث می‌شود کسی چنین جایگاهی پیدا کند؛ اخلاق، روی گشاده و مهربانی و فروتنی، صبوری و شکیبایی از خصوصیات او بود. با تمام ناملایماتی که شرایط جامعه در حق هنرمندان پیشکسوت تحمیل کرده بود او اما صبور بود و دم نمی‌زد.
این بازیگر با بیان اینکه اسدزاده در حرفه‌ای‌اش بسیار مسئول بود، گفت: آراستگی و خوش پوشی و صحیح پوشی او برای هنرمندان الگو بود. به مخاطب به عنوان آرتیست احترام می‌گذاشت و معتقد بود مردم باید هنرمند را در شکل و شمایل خوبی ببینند.
ایرج راد هم به عنوان سخنران بعدی این مراسم با بیان اینکه «ما تاریخ شفاهی هنر این مملکت را از دست دادیم» گفت: امروز شاهد از دست رفتن کسی هستیم که شاهد فراز و فرود هنر این مملکت و تئاتر آن بود؛ چه وقتی تئاتر خصوصی بود و هنرمندان قرارداد محضری با کمپانی تئاتر داشتند و تئاتر بسیار واجد ارزش‌های هنری برای مردم بود و در جامعه جایگاه ویژه داشت و چه در سال‌های بعد از آن.
راد ادامه داد: او با بزرگان فراوانی کار کرد؛ با عبدالحسین نوشین، سیدعلی خان نصر کار کرد و خاطرات فراوانی داشت که بسیاری از آنها را مکتوب کرد و آثار به جا مانده تاریخی خود را همراه ۱۰۸۱ جلد کتاب به خانه تئاتر هدیه کرد.
این هنرمند با بیان اینکه داریوش اسدزاده راهنمای امروز ما برای چگونگی تشکیل بخش خصوصی تئاتر و رسیدن به کمپانی بود، گفت: اسدزاده در تمام زمان‌های کاری خود هنرمندی شاخص و شناخته شده بود اما بسیار متواضع؛ سخنانی که از دیگر هنرمندان می‌گفت جز تجلیل و تکریم نبود و هرگز نشنیدم از خصلت بد هنرمندی دیگر صحبت کند.
این هنرمند تئاتر و تلویزیون یادآور شد: رفتن کسی مثل اسدزاده بی‌بازگشت است اما امیدوارم اینها نقشه راه و الگوی هنرمندان جوان ما باشند. اگر امروز از او یاد می‌کنیم به خاطر ارزش‌های والایی است که برای جامعه هنر و تئاتر داشت. با اهدای کتابخانه‌اش محبت بسیاری به خانه تئاتر داشت که با دل و جان از آنها محافظت خواهیم کرد. او همواره جایگاه ویژه‌ای در تئاتر خواهد داشت و اعتبار هنرهای نمایشی و این مملکت است.
سالار عقیلی هم با عرض تسلیت درگذشت این هنرمند پیشکسوت، گفت: چون ایشان بسیار به موسیقی ایرانی علاقه داشت چند بیتی را تقدیم ایشان می‌کنم. در ادامه؛ آوازخوانی عقیلی به همراه نوای نی زینت‌بخش این مراسم شد.