عباس خداقلی‌زاده می‌گوید: مگر میشود دریافت کنیم اما تولیدی برای مخاطب نداشته باشیم. هنر حقیقت است و شرایط واقعیت. هر شرایطی حقیقتی دارد و حقیقیت را نباید انکار کرد.
به گزارش روابط عمومی خانه هنرمندان ایران، «عباس خداقلی‌زاده» کارگردان نمایش «انگار» در گفت و گو با خبرنگار برنا؛ درباره این نمایش و دغدغه‌ای که موجب تولید آن شده است، گفت: قصه الویت آخر است اما نمی‌توان آن را در الویت‌های اول نیز در نظر نگرفت. ساختار مادر قصه بوده و دغدغه من ساختار است. باید بگویم که این دغدغه را تا ابد دوست دارم. زیرا قصه را می‌توان نوشت و بارها خواند اما تئاتر برای من قصه‌ای بوده که همان فرزند است که در دل ساختار که همان مادر بوده، روایت میشود. نمایش هر روز روی صحنه حقیقتی زاییده میشود و این برای من یک تئاتر زنده است.
او درباره مخاطب هدف این نمایش و بازخوردهایی که از آن گرفته بیان کرد: دوست ندارم که تماشاگران نمایش را انتخاب کنم اما تماشاگری که دل می‌دهد و با توجه به کلیشه‌های ذهنش تئاتر نمی‌بینند را ستایش می‌کنم. امیدوارم یک روز داشته‌هایمان را بایگانی کنیم و بعد به تماشای تئاتر بنشینیم؛ سخت است اما شدنی. در واقع بازخورد یک واقعیت است اما ما حقیقت را نمی‌دانیم.
این کارگردان در بخش دیگری از صحبت‌هایش درباره شرایط دو قطبی جامعه تئاتر که نسبت به اجرا رفتن یا تحریم با یکدیگر اختلاف نظر دارند؛ گفت: مغز ساختاری شبیه به روده دارد؛ مگر میشود دریافت کنیم اما تولیدی برای مخاطب نداشته باشیم. در این‌صورت مغز می‌ترکد. هنر حقیقت است و شرایط واقعیت. هر شرایطی حقیقتی دارد و حقیقیت را نباید انکار کرد.
«خداقلی‌زاده» در بخش دیگری از صحبت‌هایش درباره همکاری با خانه هنرمندان ایران عنوان کرد: وقتی برای اولین بار در خانه هنرمندان قدم گذاشتم، گروه تئاتر «لیو» هرشب دو اجرا داشت. همچنین استاد حمید سمندریان گرامی را برای اولین بار بعد از اجرای «اتاق صدا» که بازیگر آن استادم آقای رضا بهبودی بود، دیدم. بنابراین باید بگویم این خانه و سالن برای من، خاطراتی عجیب و دوست داشتنی دارد.
منبع: برنا