فیلم مستند «پسران سندباد» در خانه هنرمندان ایران نقد و بررسی شد.
به گزارش روابط عمومی خانه هنرمندان ایران، در ادامه برنامه‌های مستند سینماتک خانه هنرمندان ایران که با همکاری انجمن تهیه‌کنندگان سینمای مستند ایران برگزار می‌شود، سه‌شنبه 20 شهریور فیلم مستند «پسران سندباد» به کارگردانی رضا حائری در تالار استاد شهناز به روی پرده رفت. در ادامه نیز نشست نقد و بررسی فیلم با حضور رضا حائری و پدرام اکبری برگزار شد.
حائری در این نشست گفت: در طول سال‌های اخیر فیلم‌های زیادی درباره دریا و دریانوردی تولید شده است که به اصلاح فیلم‌های خیلی فاخری هستند و فیلمبرداری‌های خوبی دارند. اما چنین شیوه‌ای با سلیقه من سازگار نیست و از سوی دیگر چیزی از دریانوردی ما باقی نمانده است، پس چیزی در این‌باره وجود نداشت که در فیلم گنجانده شود. ترجیحم این بود که در عکس‌های کاپلان باقی بمانم و آرشیو تصویری فیلم همان چیزی باشد که کاپلان روایت کرده است.
وی ادامه داد: من موضوع این فیلم را انتخاب نکردم، بلکه موضوع بود که من را انتخاب کرد. یکی از دوستان من به اسم علی پارسا برای نگارش کتابی درباره سنت دریانوردی ایران به جنوب سفر کرده بود و این رویا را در سر می‌پروراند که با یکی از کشتی‌های دریانوردی قدیمی یا همان بوم، سفری از خلیج‌فارس به آمریکا داشته باشد. من می‌دانستم این رویا شکست خواهد خورد و می‌خواستم از این شکست فیلم بسازم. اما این رویا حتی شروع هم نشد، چون حتی یک کشتی برای خریدن هم پیدا نمی‌شد. ضمن اینکه کسی در جنوب باقی نمانده که به‌عنوان خدمه و نیروهای کشتی با شما همراه شود. به هر حال سنت و دانشی وجود داشته که اکنون از بین رفته است. موزه‌ای وجود ندارد و آرشیو هم نداریم که بتوان به آنها رجوع کرد. از آنجا که چیزی ضبط شده در این رابطه وجود ندارد، لازم است روستا به روستا بروید تا یک جاشو پیدا کنید که بلد باشد بادبان را هوا کند. چنین جاشوهایی نیز سن بالایی دارند و اساسا نمی‌توانند با کشتی به سفر دریایی بروند.
این مستندساز در پایان گفت: در میان عکس‌های یادگاری که در آنجا مشاهده می‌کردم، به عکس‌های عجیبی برخوردم. در ادامه متوجه شدم یک شماره مجله نشنال ژئوگرافیک وجود دارد که یک زن عکاس گزارشی در این‌باره منتشر کرده است و در واقع ماجرای ساخت «پسران سندباد» از اینجا شروع شد. این فیلم تا حدی بدشانس هم بود و ما به دلایل مختلف بخشی از راش‌های آن‌را از دست دادیم. اما به هر حال با کوشش سه ماهه سهیل امیرشریفی، تدوین‌گر فیلم، توانستیم «پسران سندباد» را به این نقطه برسانیم. بیش از این هم علاقه‌ای به پیگیری ماجرا نداشتم که کدام یک از روایت‌ها به حقیقت نزدیک‌تر است، چون به نظر من تمامی آنها به نوعی درست می‌گفتند.