نمایشگاه عکس «همسایه»

بیشتر جمعیت مهاجر ساکن ایران را افرادی با تابعیت افغانستان و بعضا پاکستان تشکیل می‌دهند‌. قرن‌ها است ایران پذیرای مهاجران کشورهای هم مرز است، به دلیل همین حسن همجواری نام «همسایه» برای این نمایشگاه برگزیده شد.
به عنوان عکاس تلاش کرده ام تا شرایط زندگی و روزمرگی آنها را برای مخاطب بازتاب دهم. در کنار کاستی ها و ناملایمات، روزنه امیدی دیده می شود و امید؛ آخرین چیزی است که از بین می رود و این کمک می کند تا از تاریک‌ترین دوران عبور کنیم. آدم‌ها همیشه در تلاشند تا از وضعیتی سخت به موقعیت بهتر برسند. مخصوصاً برای فرزندانشان؛ و شاید ترک وطن آخرین راه باشد.
آنچه در این نمایشگاه به تصویر کشیده شده، سعی بر این داشته تا گوشه‌هایی از زندگی اتباع داخل ایران را به نمایش بگذارد و این تجربه زیست هرچند کوتاه من میان آنهاست.

People with Afghan nationality along with a few with Pakistani one are those who make up for the biggest slice in the immigrant Iran-resident population pie. It’s been centuries, Iran has been hosting conterminous countries. This very adjacency is the mainstream flowing towards choosing the title “Neighbor” for this exhibition.

As a photographer, I tried to reflect their life circumstances and routine for the audience. Deficiencies and hardships aside, a beam of hope is visible, and hope is the last light enlightening the gloomiest period of our passage before fading out.

In an everlasting battle for happiness against harshness, people find themselves immigrants in other countries as the last resort to save their children’s souls.

All photos here contribute to actualizing my even-short-period life experience with those immigrants, revealing an extension from nooks and crannies in their everyday lives.