اخبار
«میبرد تا به کجا»؛ در جستوجوی پرسههای ذهنی آدمها / روشنفکر عملگرا جذابتر است
صد و بیستمین برنامه «مستنداتِ یکشنبه» به نمایش فیلم مستند «میبرد تا به کجا» اختصاص داشت که عصر یکشنبه ۷ دی ۱۴۰۴ در سالن استاد ناصری خانه هنرمندان ایران با حضور «پیروز کلانتری» کارگردان اثر و با اجرای «سامان بیات» برگزار شد.
بیانیه خانه هنرمندان ایران در گرامیداشت استاد بهرام بیضائی
خانه هنرمندان ایران در پی درگذشت «بهرام بیضایی» بیانیهای را منتشر کرد و در آن تأکید کرد: «سینما، تئاتر، ادبیات نمایشی و اسطورهشناسی ایران، دانشمندی بی بدیل و بدون جایگزین را از دست داد.»
بحران پیوند اجتماعی؛ مسئله بنیادین «اجارهنشینها» / وقتی ساختمان بدل به میدان جنگ منافع شخصی میشود…
سومین برنامه «فیلمپژوهی» به بررسی فیلم «اجارهنشینها» ساخته زندهیاد داریوش مهرجویی اختصاص داشت که توسط انجمن مدرسان سینما، عصر پنجشنبه ۴ دی ۱۴۰۴ در سالن استاد شهناز خانه هنرمندان ایران برگزار شد.
آل پاچینو در «سالومه» به مثابه اقتدار ظاهر میشود
پنجاه و دومین برنامه از سلسله جلسات نمایش فیلمتئاترهای شاخص […]
اعضای هیأت مدیره و بازرس خانه موسیقی ایران انتخاب شدند
مجمع عمومی خانه موسیقی ایران با حضور اعضای هیأتمدیره کانونها، بهمنظور انتخاب هیأتمدیره مرکزی و بازرس این نهاد، عصر روز چهارشنبه ۳ دی ۱۴۰۴ در سالن اجتماعات خانه موسیقی ایران برگزار شد.
در سینمای کوتاه، از فشارهای سینمای بلند خبری نیست / ارتباط؛ رمز موفقیت جهانی آثار
نشست نقد و بررسی هفدهمین جلسه از فصل دهم پاتوق فیلم کوتاه با حضور آرمان اسدی منتقد سینما و به میزبانی مهرداد سلیمانی میزبان و فیلمساز برگزار شد. در این جلسه، فیلمهای کوتاه «اهلی» ساخته نیما عبدالعظیمی، «ژیلهمو» ساخته زیور حجتی، «خانه ماه» ساخته حمیدرضا مقصودی داغداری از ایران و فیلم کوتاه «لطفا پشت خط بمانید» ساخته تام سی دینگ از مالزی روی پرده رفت.
«بچه مردم» پروژهای سنگین اما ارزشمند / فیلمی درباره هویت، مادر و وطن
هشتمین برنامه ماهانه «سینما سلامت» در سینماتک خانه هنرمندان ایران به نمایش فیلم «بچه مردم» ساخته محمود کریمی (۱۴۰۳) اختصاص پیدا کرد.
«هُپ»؛ از امید از دست رفته تا خندهای برای زندهماندن
در روزگاری که ناامیدی و بقا به شکلی عجیب در هم تنیده شدهاند، «دلقک» دیگر فقط یک کاراکتر خندهآور نیست؛ بلکه بدل میشود به آخرین پناه انسان پیش از فروپاشی. نمایشی که شادی ویسه آن را روی صحنه برده، دقیقاً از همین نقطه آغاز میشود؛ جایی میان امیدِ ازدسترفته و خندهای که برای زندهماندن ساخته میشود.
